Pogoda zachęca do przebywania na dworze i spacerów po lesie. Obserwowanie budzącej się do życia przyrody napawa optymizmem i poprawia nastrój. Podczas wędrówek warto czasami przykucnąć i poobserwować świat u naszych stóp.
Podczas zimowego spaceru po lesie, w moich rodzinnych stronach, napotkałam na to cudeńko. Jaskrowo czerwony kolor przykuł moją uwagę z daleka. Znalezisko uważam za bardzo cenne, ponieważ podczas wcześniejszych wędrówek nigdy go nie spotkałam.
Czarka szkarłatna, bohaterka zimowego spaceru, to grzyb należący do rzadko występujących gatunków na terenie naszego kraju. Występuje najczęściej w lasach liściastych, na wilgotnych stanowiskach, bogatych w wapń. Jest to grzyb saprotroficzny rozwijający się na opadłych i zbutwiałych pniach i gałęziach.
Co ciekawe owocniki wytwarza od grudnia do kwietnia, dlatego często można ją przeoczyć. Owocniki pojawiają się w czasie łagodnych, bezśnieżnych zim lub na przedwiośniu.
Czarka szkarłatna tworzy miseczkowate owocniki średnicy 1–5 cm, o wewnętrznej powierzchni gładkiej, błyszczącej, koloru jaskrawo-cynobrowo-czerwonego, pomarańczowo-czerwonego, zewnętrznej – brudno-biało-różowawej, z delikatną ziarnistością. Brzeg długo pozostaje podwinięty.
Bardzo podobnym gatunkiem do czarki szkarłatnej jest czarka austriacka. Gatunki można rozróżnić jedynie pod mikroskopem. Oprócz czarki austriackiej i szkarłatnej występuje jeszcze czarka jurajska, rosnąca wyłącznie na pniach lip szerokolistnych. Czarka jurajska jest pod ścisłą ochroną, zbieranie jej grozi wysokim mandatem.
Czarka zaliczana jest do grzybów niejadalnych, ale znajduje swoich amatorów, podobno surowa smakuje jak rzodkiewka. Jestem zdania, że nie wszystko musimy zjeść, zwłaszcza jeśli nie mamy pewności ani wiedzy co do gatunku i użyteczności kulinarnej grzyba.
Czarka tak uroczo wygląda na tle szarego krajobrazu. Myślę, że warto ją pozostawić w spokoju, ponieważ cieszy ona nasze oko będąc piękną ozdobą lasu.
Czarka szkarłatna (Fot. 1 i 2. M. Gawrońska)
Milena Gawrońska, KPODR